Lieve Hilda,

 bedankt om mij te begeleiden in de helende reis, het is voor mij een hele verrijking geweest. ik ben nu volledig hersteld van mijn chronische depressie waar ik al praktisch gans mijn leven mee worstelde, ,gewoon onvoorstelbaar. ik sta nu sterk in het leven. ik ben je eeuwig dankbaar groetjes, christel

*****

Dag Hilda,

Ik had beloofd dat ik nog wel eens iets van mij zou laten horen.
Ik ben heel blij dat ik je leren kennen heb en dat ik met jou een paar helende reizen heb kunnen maken. Ze hebben me heel veel opgebracht. Maar het is wel wennen aan mijn ‘nieuwe leven’. Het zal nog even zijn tijd vragen denk ik dan. 

Na mijn laatste reis heb ik met regelmaat mijn innerlijke kracht toegesproken. Gewoon in de zetel gaan zitten en hardop praten met mijn innerlijke kracht in de zin van ‘dankjewel dat je er bent’ en ‘ik ben blij dat ik eindelijk kennis met je gemaakt heb en ik weet nu dat je heel veel voor mij doet’ en ‘ik heb nog moeite met op jou te vertrouwen maar ik weet wel dat je er altijd bent en ik doe mijn best, het heeft gewoon wat tijd nodig. Het is niet dat ik je niet wil vertrouwen, het is gewoon wennen’. En als ik dan mijn eigen hart, zijnde mijn innerlijk kind aanraak door er mee te praten word ik altijd instant heel blij en verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Maar het blijft echt wel wennen.

Gisteren bvb zat ik na de middag in mijn zetel en ik werd plots heel eenzaam. Ik had zo iets van ‘ik ga iedere week naar de harmonie en toch heb ik geen vrienden omdat ik gewoon mijn eigen afsluit’ en ik begon te wenen. Ik had zo iets van, ik ben nu al zo lang aan mijn eigen aan het werken en nog voel ik me ontzettend eenzaam, nog scheelt er van alles met mij. Pfft, wat is dat toch? Tot ik ineens dacht aan mijn laatste reis waar we het hadden rond ‘er bij horen’ (dat pesten op school) en ik weer aan mijn innerlijke kracht begon te denken. Ik ben dan opnieuw met mijn innerlijke kracht gaan praten. Alweer datzelfde gelukzalig gevoel dat ik niet onder woorden kan brengen. Ik had echt zin om het uit te schreeuwen van geluk. Dus ja, ik moet soms echt durven vertrouwen op mijn innerlijke kracht. Daar heb ik nog moeite mee. Maar dat zal wel groeien he. Ik ben dus op goeie weg. Wat ik nu wel ervaar (vooral als ik mijn innerlijke kracht toegesproken heb) is dat er een soort ‘oerkracht’ en ‘echt geluk’ in mij zit maar dat ik het er niet durf uit laten komen. Ik heb vaak het gevoel dat ik eens goed wil schreeuwen maar dat lukt (nog) niet. Ter hoogte van mijn keel stropt het dan. Dit zal zich ook nog wel oplossen hoop ik…
Maar in elk geval nogmaals dikke, dikke dankjewel. Ik ben eigenlijk best wel HEEL ERG BLIJ. En ik wou dit toch al even delen…

Ik ga je nu niet wekelijks liggen stalken, ik laat binnen een maand of zo nog wel eens iets van me horen… Vermoedelijk met nog meer positief nieuws J
Lieve groeten, Sabrina